38

Ethan liep overhaast naar lijn 4 van de metro, verdwaald in zijn gedachten. Hij ging de trap af en een stormachtige wind raakte hem hard aan. Hij was zo diep in zichzelf gekeerd dat hij vergat hoe hij daar was aangekomen. Zijn voetstappen volgden een onbewuste reflex. Intuïtief had hij de juiste weg genomen. Misschien was hij, zoveel jaren nadat hij voor het laatst in Barcelona was geweest, de straten en de bekende plekken toch nog niet vergeten.

Hij was gewend om in Barcelona met de metro te reizen. Hij kon snel overal naartoe zonder in het verkeer vast te zitten. In de zomer was de lucht heel benauwend maar hij vond het niet erg, hoewel hij zich met nostalgie de frisse Nederlandse zomers herinnerde. Hij had aan de Universiteit van Leiden Spaans gestudeerd maar hij had het nooit afgemaakt. Hij was een vrije vogel, geen man van diploma's.

In zijn hoofd verscheen het misvormde gezicht van Ursula. Een kil gevoel vulde zijn lichaam terwijl hij in zijn broekzak een paar munten zocht om een kaartje te kopen. Hij deed de munten in de gleuf van de machine en in de bak viel een kaartje. Hij hoorde in de verte het harde geluid van de komende metro en het voelde onder zijn voeten als een aardbeving. Zonder een moment te verliezen deed hij het kaartje in het deurtje en rende naar het perron richting Trinitat Nova. Het was vol met mensen. Zo goed als hij kon pakte hij de paal vast op het moment dat de metro begon te bewegen. Een vrouw, gekleed in het zwart, keek hem ondoorgrondelijk aan. De groene ogen van Ethan en zijn lange witte haar staken af tegen de kale mannen en de zwarte haren van de vrouwen. Op het raam zag hij de weerspiegeling van een bekend gezicht. Pablo, de man die hij in het station van Lleida per toeval had ontmoet.