41

Tot zijn verbazing was hij Pablo uit het oog verloren maar hij voelde zich nog niet helemaal op zijn gemak. Vanuit de verte zag hij het majestueuze ziekenhuis. Hij vroeg zich af hoeveel mensen dezelfde weg hadden gelopen om hun familie te bezoeken sinds haar oprichting in 1400 en een vleugje nostalgie liep door zijn lichaam. Terwijl hij via Calle Cartagena liep kon hij het nieuw gebouwde gedeelte van het ziekenhuis zien. Hij liep snel door en de hitte begon af te nemen. Ethan keek op zijn horloge en besefte dat het al laat was. Aaron had dit horloge voor zijn verjaardag gegeven. Het was al half zes. Misschien had María het wachtwoord gehackt en toegang tot de informatie gekregen. Zijn gedachten vermengden zich met elkaar en hij werd steeds rustelozer.

In het ziekenhuis ging hij direct naar de informatiebalie en vroeg aan de receptionist informatie over Aaron. De receptionist vertelde hem dat hij naar de intensive care van afdeling B1 moest gaan. 
Er hing spanning in de lucht. Mensen liepen rond zonder specifieke expressie in het gezicht. In de lift sprak een arts met zijn collega over de knie-operatie die hij had gedaan. Ethan keek naar hen vanuit zijn ooghoek terwijl hij rommelde met zijn mobiel die in zijn jaszak zat. Hij stapte uit op de eerste verdieping en toen de liftdeuren dichtgingen kon hij nog de stemmen van de twee artsen langzaam horen verdwijnen. Op een bord boven een deur stond  ‘Intensive Care’. Absolute stilte heerste er en je kon alleen de pieptonen van de monitoren horen. Bij de receptie hield een verpleegster hem tegen.

-    Meneer! Wie komt u bezoeken?
-    Ik werd gebeld en ik kreeg te horen dat Aaron Bakker op de intensive care ligt.
-    Ja, dat klopt. U kunt plaatsnemen in de wachtkamer. Ik kom zo bij u.