3

Rik keek naar de man zonder iets te zeggen. De man zei: ‘Sorry dat ik je stoor, maar je hebt je portemonnee laten vallen.’ Ik haalde opgelucht adem, maar was ook teleurgesteld. ‘Oh, dank je wel!’ zei ik en toen zei hij tegen mij: ‘Zo’n mooie dame valt mij altijd op.’ Een warme luchtstroom vulde mijn hele lichaam van mijn voeten tot in elke haar van mijn hoofd, mijn lippen waren op elkaar geplakt en mijn ogen explodeerden naar buiten. Mijn adem stond stil. Ik kon met heel veel moeite iets uitbrengen en ik kon niets beters zeggen dan: ‘Wat is je naam?’ ‘Ik heet Ethan’, antwoordde hij. Rik stond perplex en voelde zich slecht op zijn gemak. Er was iets bijzonders aan Ethan. Hij was rond de 50, maar zijn blik was nog jong. Hij had wat rimpels, die een wijze indruk gaven. Je kon zien dat hij geen makkelijk leven had gehad en dat had sporen achtergelaten.

Plotseling riep de ober: ‘Ethan? Ik moet je iets laten zien!’ Ethan draaide zich om en tegelijkertijd excuseerde hij zich en liep snel de keuken in. Ik probeerde te zien wat er in de keuken gebeurde, maar ik kon alleen wat zachte geluiden horen. Rik richtte zijn gezicht naar mij toe en vroeg zachtjes: ‘Kan je iets zien?’ maar ik was te bezig om antwoord aan Rik te kunnen geven. Een sterke kracht bracht me naar de deur van de keuken. Ik verraste mezelf met zulk gedrag dat niets voor mij was. Daar stond ik naast de deur van de keuken, terwijl ik probeerde af te luisteren wat er binnen werd gezegd. Op het moment dat ik mijn oor tegen de klapdeur legde, deed Ethan plotseling een van de deuren open.

Ik viel als een blok voor Ethans voeten. Wat ik voelde, was een combinatie van schaamte en stomheid. Ik lag languit op de grond en het enige wat ik kon bedenken was: ‘Ze hebben me ontdekt’. Ethan glimlachte zonder te bewegen. Alles was stil en  alle aandacht kwam naar mij toe. De ober, die Aarón heette, was niet zo blij met mijn aanwezigheid. Zijn geïrriteerde en verontruste gezicht gaven mij de indruk dat ik alle goede gevoelens die die twee mannen voor mij hadden in een ogenblik was kwijtgeraakt. Ik dacht: ‘Oh, wat een ellende!’. Ik durfde niet meer naar die twee te kijken en ik bleef naar de grond staren, terwijl ik probeerde om op te staan. Vanuit mijn ooghoek zag ik de hand van Ethan, die mij hielp. Toen ik eindelijk rechtop stond, zag ik direct de twee mannen voor me. Ik had waarschijnlijk iets belangrijks verstoord, want alles stond stil en je kon de lucht bijna snijden. 
Aarón vroeg mij met een harde en boze stem: ‘Wat deed je daar? Nu weet je zeker alles.’ Ik zei: ‘Ik weet van niets’. Ethan zei: ‘Nu moeten wij jou ook erbij betrekken’. Als ik geweten had waarbij  ik betrokken zou raken….. Ik dacht: ‘Ik heb niets gehoord’. Aarón werd boos: ‘Ben je gek geworden! Dit is geen spel! Wat als wij in een moeilijke situatie belanden, ze wordt een probleem!’.  Ik wilde zeggen: ‘Ik ga’, maar Ethan zei: ‘Wees niet zo negatief!’.

Ik kon niets anders dan me beter voelen door die opmerking van Ethan, maar ik zei: ‘Maak je geen zorgen; ik zal niets zeggen omdat ik niets heb gehoord’. Aarón  dacht dat ik niet de waarheid sprak en zei tegen mij: ‘Sorry, maar dat geloof ik niet! Waarom stond je achter de deur?’ Ik wist niet wat ik moest zeggen. De waarheid vond ik te heftig en wilde ik niet zeggen, maar ik had ook moeite om te liegen. Opeens hoorden wij buiten de keuken de stem van Rik die mij zachtjes riep: ‘Ana, ben je daar? Is alles ok?’. ‘Oh Rik!’ dacht ik, ‘je hebt me gered.’ Ethan legde zachtjes zijn hand op mijn rug en met een klein zetje duwde hij me naar buiten, waar Rik op me stond te wachten.