26

- Meneer, wij zijn er bijna, zei de mevrouw tegenover Ethan.

Ethan opende zijn ogen en het landschap van bergen en wijngaarden was veranderd in hoge flats met lakens die in de wind bewogen. De trein paste zijn snelheid aan en langzaam verspreidde de rails zich meermalen zoals een spinnenweb. Het werd opeens donker en de tunnel leidde naar het perron waar de trein stopte.

De deuren gingen open en de drukte van de massa explodeerde in zijn oren als een bom. Op de achtergrond klonk het onverstaanbare geluid van een stem die informatie aan de reizigers gaf.
Ethan begon te lopen tussen de mensen richting de uitgang. Buiten keek hij naar de drukte van  het verkeer en gaf een teken aan de duidelijk  herkenbare geel en zwart gekleurde taxi's van Barcelona. De bekende geur van de stad vulde zijn longen.

- Goedemorgen meneer. Waar wilt u naartoe?
- Naar Pensió Palau in de Passeig Isabel II.

Pablo had Ethan op afstand gevolgd en alles gehoord via de microfoon die hij in Lleida in Ethans jas had verstopt.