8

Mijn hart begon hard te kloppen en met een snelle reactie deed ik de deur open. Er was niemand aanwezig in de hal. De stilte in de gang was dodelijk en alleen het werkende geluid van de lift doorbrak de stilte. Ik rende naar het balkon om te zien of er iemand uit de flat naar buiten was gekomen maar helaas was er niemand te bekennen. Ver weg, aan het begin van de heg, zag ik Rik de tuin in lopen. Hij zwaaide vriendelijk naar mij en ik stopte de brief in de zak van mijn ochtendjas. Toen hij dichter bij mijn balkon was, keek hij en zwaaide: 

-  Hallo Ana. Ik ga naar de kerk. Heb je zin om mee te gaan?
-  Nee, dank je. Ik voel me niet zo lekker. Ik heb vannacht niet zo goed geslapen. Heb je toevallig iemand gezien die uit de flat naar buiten liep? 
-  Nee. Wat bedoel je? 
-  Oh niets. 
-  Ik ben er volgend weekend niet. Ik ga even een paar dagen naar Londen, zei Rik.
-  Oh, veel plezier Rik. Ik spreek je als je terug bent, zei ik terwijl ik de brief in mijn handen voelde.

Snel ging ik naar binnen en pakte opnieuw de brief, “A friend” dacht ik. Mijn vrienden hebben altijd een naam, dus ik beschouwde de persoon die deze brief had geschreven meer als een vijand dan een vriend. Opeens kreeg ik een rare gedachte. De persoon die de brief had geschreven moest wel aanwezig zijn geweest in het restaurant bij mijn ontmoeting met Ethan. Ik voelde mijn benen trillen. De telefoon rinkelde en geschrokken keek ik ernaar.