10

Ik kan me niet zo goed herinneren hoe ik op de stoel van de woonkamer belandde en wanneer ik me had aangekleed maar op de tafel lag mijn mobiel vol verwachting te wachten.

Hoe lang ik naar mijn mobiel gekeken heb, weet ik niet. Ik wist dat ik Ethan moest bellen maar ik had kramp in mijn armen die het onmogelijk maakte om mijn mobiel te pakken. Een paar keer bewoog ik mijn hand richting mijn mobiel maar trok ik hem weer terug. Ik dacht aan wat ik ging zeggen en besloot om niets over de brief te vertellen. Tenslotte pakte ik met een resolute beweging mijn mobiel en begon zijn nummer in te tikken. Maar ik kreeg zijn antwoordapparaat.

“Hallo met Ana. Wij hebben elkaar  gisteren in restaurant De Kleine Stem ontmoet. Ik weet niet of je me nog kent maar goed, misschien kan ik je een andere keer spreken. Groetjes.”

Nee. Ik had het niet verwacht. Ik was helemaal niet voorbereid op het antwoordapparaat. Ik had gewoon iets ingesproken en het voelde stom.

Ik pakte mijn fiets zo snel als ik kon en ging naar Jorgen toe. Ik was een kwartier te laat bij hem. Jorgen woonde in het betere gedeelte van het dorp. Hij bracht de meeste tijd door met werken en met het kopen van nieuwe spullen. Hij moest het duurste en het nieuwste hebben. Zo was Jorgen, impulsief en uitgesproken. Maar ondanks alles wat hij bezat, woonde hij alleen en had hij maar een vriend: mij.