17

- Hallo Aaron.

Een stem drong tot de keuken van De Kleine Stem door waar Aaron druk bezig was om de lunch voor te bereiden. Aaron draaide zich om en zag het lange slanke figuur van een vrouw die tegen de deurpost leunde. Hij herkende haar onmiddellijk. Verlamd keek hij naar haar zonder een woord te kunnen uitbrengen.

- Je lijkt verrast. Ik dacht dat je blij zou zijn om mij weer te zien. Leuke tent.
Hersteld van de schok, zei Aaron, overvallen door woede en verdriet:
- Wat kom je hier doen? Je had het beloofd.
Ze liep langzaam naar binnen en raakte Aarons hand zachtjes aan, nam een stukje paprika dat ze vervolgens in haar mond stopte.   
- Je ziet er goed uit. Haar vinger gleed langs Aarons gezicht.
- Ik heb je hulp nodig. Ik moet dit pakje laten bezorgen en ik dacht aan Ethan, maar ja, Ethan is zo ... impulsief.
- Ga weg. Ik kan dit niet aan Ethan vragen.
- Ja, jammer. Misschien moet ik het dan zelf aan Ethan vragen. Wij kunnen dan ook over vroeger praten. Toen waren we zo close. Met een sensuele beweging kwam ze dichter bij Aaron staan en omhelsde hem.

De angst overheerste Aaron. Hij pakte een papiertje en een pen en gaf ze aan de vrouw.
- Schrijf het adres en je telefoonnummer maar op. Wanneer kom je het brengen?
De vrouw schreef op het papier het adres aan de "Carrer de Sant Pau in Barcelona" en haar telefoonnummer.
- Ik wist dat ik op je kon rekenen. Ik heb het pakje hier bij me. Ik zal het uit de auto halen.
- Ursula? Je hebt al genoeg pijn aangericht. Laat Ethan met rust.
- Maak je geen zorgen. Hij hoeft toch niet te weten dat wij zulke... goede vrienden waren. Maar natuurlijk. Ik vertrouw erop dat je Ethan zal overtuigen om dit klusje voor me te doen.

Ursula ging naar buiten en kwam terug met het pakje, gaf het aan Aaron en kuste hem zacht. Aaron trok zich terug. Met een schuldig gevoel begon hij de paprika weer te snijden maar sneed zich in zijn vinger.