42

Evelien deed de sleutel in het slot van haar voordeur en de echo weerklonk in het trappenhuis. Ze had gehoopt op een vroegere avond omdat Ana op haar uitnodiging naar Barcelona was gekomen. Maar het raadsel van het getal dat op de voet van Aaron stond geschreven had haar nieuwsgierigheid gewekt en de aanwezigheid van Ana helemaal doen vergeten. Op de trap was de lucht lekker fris en ze dacht aan de koele herfst. Dezelfde benauwdheid van buiten kwam terug toen ze de deur opendeed. Ana was in de woonkamer en met haar natte haar zag ze er heel fris uit.

- Hoi, Evelien! Ik ben net klaar met douchen. Ik dacht erover om een broodje te gaan eten. Wil je ook mee?

- Misschien kunnen wij bij een tentje op het strand een hapje gaan eten?

- Wat een leuk idee!

- Sorry Ana. Ik vergat de tijd met de nieuwe zaak die ik heb gekregen. Ik kan het nog steeds niet uit mijn hoofd zetten. De meeste zaken zijn heel eenvoudig en niet zo interessant maar deze ….

- Ik ken je allang. Ik weet dat je met je werk bent getrouwd. Ik kan mezelf wel vermaken. Maar wat maakt deze zaak zo interessant? Je kan zeker niets zeggen.

- Eigenlijk niet.

Evelien verzonk weer in haar gedachten. Het getal 42 kwam haar heel bekend voor maar ze kon het niet plaatsen. Ze had het ergens gezien maar waar wist ze niet. Ana had besloten zich aan te kleden en toen ze klaar was, liep ze de kamer binnen.

- Ana, het getal 42, zegt dat je iets?
- Ja, natuurlijk. Iedereen kent het!
- Oh ja. Waarvan?
- Ik zal je alles vertellen bij het strandtentje. Anders hebben we morgen nog niet gegeten.