45

Hij had een bleek gezicht en het leek of hij in een diepe slaap was verzonken. Ethan pakte zijn hand en had verwacht dat hij wakker zou worden maar de hand van Aaron pakte zijn hand niet terug. Ethan bleef stil wachten totdat hij zijn ogen open zou doen, maar hij deed zijn ogen ook niet open. Het licht van de tl-lamp gaf de kamer een kouder gevoel hoewel het heel warm was. De verpleegkundige keek hem aan en zonder een woord te zeggen raakte hij Ethan aan.

Hij wist niet wat hij moest doen. Hij kon niets anders bedenken dan dat hij de zuster van Aaron moest bellen en haar vertellen wat er gebeurd was. Hij hoefde zijn ouders niet te bellen omdat ze al dood waren. Hoe had hij hun dit verteld? Hij keek op zijn mobiel maar hij besefte dat hij in de kamer niet kon bellen. Hij hield zijn lippen dichterbij Aarons' voorhoofd en fluisterde “beter worden Aaron”.

Toen hij de kamer uitging, hield de verpleegkundige hem tegen.

- Meneer? De politie wilde met u spreken. Ze hebben deze kaart voor u achtergelaten.

- Ja natuurlijk. Ik zal bellen zodra ik het ziekenhuis heb verlaten. Hoe dan ook, ik zal morgen rond 12 uur terugkomen. Ik moet nu even zijn familie inlichten. Als de politie u iets vraagt, kunt u hen dan dit vertellen?

- Ja. Ik zal het doen. Gaat het goed met u?

- Ja bedankt. Ik moet nu gaan.

Hij keerde zich om en zag van een afstand het lichaam van Aaron. De vermoeidheid van de dag trof hem op dat moment hard. Hij liep de intensivecareafdeling uit en toen hij op de trap was, ging hij op een trede zitten. Twee kleine tranen kwamen uit zijn ogen.